Categorie: Parels van Zuidoost

Angelo Bromet: ‘Zuidoost heeft mij gevormd’

“ Mijn jeugd in Holendrecht zal ik nooit vergeten. Mijn vader trok altijd samen met mij en mijn broer op en alle vriendjes waren altijd welkom. Wij gingen vaak joggen in het Bijlmer Park en als mijn vader weer eens ging barbecueën, mochten mijn vrienden meedoen. Kom proeven, zei hij tegen iedereen. Koken was zijn liefdestaal. Of we rijk waren of arm? Ik heb geen idee want mijn vader creëerde een liefdevolle wereld voor ons. Hij strooide  wijsheden over ons uit die we pas later konden begrijpen. Hij zei : werk hard. Je weet nooit wie het ziet. Vaak sprak hij in het Engels want hij kwam van Aruba en zijn moeder van Trinidad: Don’t cry over spoiled milk. Keep it moving. Waar ik veel aan heb gehad is zijn gevleugelde uitspraak: neem verantwoordelijkheid voor wat je doet. Be held accountable. Nu pas zie ik hoeveel ik op hem lijk.

Ik leerde Angelo rond 2006 kennen toen ik bij Krater werkte. Het viel mij op dat bijna iedereen hem kende.

“ Op mijn 19e vertrok ik uit Zuidoost en ben gaan ondernemen. Ik kocht een winkel waarin  Frank Rijkaard’s design ondergoed werd verkocht, opende er nog een en bezat op gegeven moment zelfs een café.  Ik woonde in West en later in Noord. Ik werd manager van artiesten en sporters en had mijn eigen evenementenbureau. Ik kwam in een internationale zakenwereld terecht, kreeg opdrachten van NBA-Europa, Dr. Pepper, Foot Locker. Ik reisde door Europa en werd gewaardeerd door de internationale zakenwereld. Ik voelde me als een vis in het water, dankzij mijn vorming in Zuidoost. Daar heb ik geleerd om met verschillende culturen om te gaan en ik kon de brug slaan tussen de internationale Hip Hopwereld en de Urbanwereld in Nederland. Mijn kennis van Zuidoost werd zeer gewaardeerd want de jongeren uit Zuidoost zijn trendsetters in de mode, de sport, muziek.  Dat wisten deze grote opdrachtgevers en ik kon hen adviseren bij het opzetten van campagnes, meer dan andere Nederlandse partners.”

Toch ben je teruggekomen, Angelo. Jouw naam is verbonden aan No Limit dat een stepping stone is geweest voor vele jongeren die nu zelf programmeurs zijn geworden, eigen labels zijn gestart of als producent een carrière opbouwen.

“ Ja, daar ben ik trots op. Dat als die jongeren aangeven dat zij bij No Limit hun training hebben gekregen, het als een keurmerk wordt gezien. ‘Sluit je af voor de beelden die de witte samenleving van je heeft en concentreer je op hoe je je wil manifesteren, was mijn motto.

Ik kwam terug omdat ik een gezin stichtte. Augusto de Campos Neto, waarmee ik hier ben opgegroeid zei: De jongeren hebben iemand nodig zoals jij.

“ Bij mijn terugkeer in Zuidoost raakte ik geïnspireerd door mensen die zich zonder eigen belang voor de buurt inzetten, voor de ontwikkeling van onze jongeren, die hun potentie zagen, netwerken open stelden en hen hielpen om hun kwaliteiten te vergroten. Dat was nieuw voor mij en ik kon in mijn missie op hen steunen. Mensen zoals Saundra Williams, Otmar Watson, Jocelyn Bergland en ook U.”

Op dit moment in het gesprek kijken wij elkaar aan en zien in elkaars ogen hoe die jonge mensen van toen die bij MOSA, Krater, No Limit, Untold zijn begonnen, geëvolueerd zijn, zoals bijvoorbeeld Clarice Gargard. Wij knikken naar elkaar met een blijde grijns omdat wij de eer hebben gehad om een voetnoot te zijn in deze bijzondere levens.

Parels van Zuidoost: Marlon Reina

Marlon Reina,

“Bescherm onze Zuidoost waarden”

Maron zit net twee dagen op Curaçao wanneer ons gesprek plaatsvindt. ‘Mijn hoofd zweeft nog tussen die twee werelden’, vertelt hij. Hij was vlak daarvoor in de Bijlmer waar hij ruim 20 jaar heeft gewoond. Nu werkt hij op zijn geboorte-eiland, maar Zuidoost zit hem in het bloed.

Als een echte verhalenverteller steekt hij meteen van wal. “Mijn tweede naam Gregory komt van de beschermheilige Gregorio want ik was prematuur en ben snel gedoopt omdat ze mij hadden opgegeven. Ik heb niet eens één babyfoto.”

Marlon Reina kwam in 1994 als student naar Zuidoost, heeft in Gerenstein gewoond vlak voordat het werd afgebroken en kreeg daarna een flat in Gooioord waar vooral senioren wonen, maar Marlon zag er zo netjes en betrouwbaar uit, dat hij daar ook een huis kreeg aangeboden.

“Weet je hoe ik in de Bijlmer ben gekomen? Ik heb deelgenomen aan een stille tocht voor de slachtoffers van de Bijlmerramp in 1992 en daar zag ik voor het eerst zoveel verschillende culturen bij elkaar in Nederland. Ik woonde daarvoor in Enschede. Dit zijn mijn mensen, daar wil ik wonen, zei ik tegen mezelf.”

Marlon Reina studeerde eerst technische bedrijfskunde, volgde na anderhalf jaar zijn passie en heeft toen Theaterwetenschappen in Amsterdam gestudeerd. Zijn eerste baan bij Krater Theater heeft hem Zuidoost goed leren kennen. Als PR en Communicatiemedewerker bezocht hij netwerken, jongerenactiviteiten naschoolse opvang en nog veel meer om in gesprek met bewoners hen te enthousiasmeren voor de programma’s en festivals van Krater.

“Ik voelde mij als een vis in het water in Zuidoost. Ik heb vrijwilligerswerk gedaan voor de Antilliaanse gemeenschap bij Sabana. Radioprogramma’s gemaakt over gezondheid, schuldsanering, het belang van ouderparticipatie. Om mensen te leren kennen bezocht ik de Ghanese kerken en ik kwam ook in contact met de Dominicaanse gemeenschap.”

Heb je als activist voor de belangen van de LGBT+ gemeenschap problemen ondervonden in Zuidoost?

“Ik ben altijd helder geweest over mijn identiteiten. Zo ben ik betrokken geweest bij de eerste Roze Kwaku die ik op verzoek van Roy Risti namens de Kwakoe organisatie samen met Mikel Haman heb georganiseerd. Daarnaast heb ik samen met een paar collega’s Pink Stage geïnitieerd. Eerst in No Limit en later bij O-Niveau. Een ontmoetingsplek voor de LGBT+ gemeenschap waar we films bespraken en gevoelige thema’s.  Jongerenwerkers heb ik getraind over hoe ze jongeren die bijvoorbeeld gay zijn, kunnen begeleiden. O ja, ik wijd uit. Of ik ooit last heb gehad van die machismocultuur die er ook is? Een keer, een keer hoorde ik iemand ‘mariku’ op een vervelende manier zeggen toen ik de metrohalte van Ganzenhoef uitliep. Verder nooit. Ik heb me veilig gevoeld in Zuidoost. Gewoon geaccepteerd, zoals ik ben.”

Marlon maakt zich zorgen over de gentrificatie. “We moeten die bijzondere waarde die we ontwikkeld hebben in de Bijlmer beschermen. Dat je respectvol anders mag zijn, is onze kracht. Jongeren creëren hun eigen nieuwe cultuur. Dat is prima, maar ze worden gevoed door de cultuur van hun ouders en voorouders. Laat die broncultuur uit de hele wereld van Ghana tot Curaçao, van Nigeria tot Suriname en elders, zichtbaar blijven in het straatbeeld, winkels en bewoners”.

 

Parel van Zuidoost: Saundra Williams, In elke zwarte jongere zie ik mijzelf!

Al meer dan 20 jaar is Saundra Williams verbonden aan Zuidoost.
Na een loopbaan van meer dan 16 jaar bij het Bijlmer Parktheater is zij toegetreden tot het managementteam van de Hogeschool voor de Kunsten Amsterdam als Artistiek leider van de Opleiding Productie Podiumkunsten.

Je werkt al drie jaar niet meer bij het Bijlmer Parktheater, maar ik zie je elke week wel hier in de buurt.
Saundra veegt nog even het zweet van haar hoofd. Zij heeft net een stevige workout gevolgd bij Enver Liesdek.

‘Mijn kinderen vonden het verschrikkelijk jammer toen ik vertrok bij het theater. De oudste is 18 en werkt nog steeds bij de receptie en de jongste van 11 volgt er theaterlessen. Zij is even oud als het theater. Deze omgeving waarin ik mezelf terugzie en mezelf kan zijn, dat zit in mij. Ik vraag me af of Zuidoost wel beseft dat we hier trendsetters zijn. In de manier waarop wij met al onze verschillen hier met elkaar omgaan. Wij ontwikkelen onze eigen initiatieven, ondernemingen, collectieven, creëren onze eigen mainstream. Hier in dit stadsdeel leer je dat Wit niet perse de norm is en kun je je eigen manier van denken ontwikkelen.

In eerste instantie kwam je 20 jaar geleden in Zuidoost werken vanwege de Antilliaanse jongeren. Sindsdien ben je altijd met jongeren blijven werken. Menig jongere heb je onder je hoede genomen en ze hebben het ver geschopt.

Probleemjongeren noemde het Stadsdeel die groep van Hoptille en Holendrecht. De zogenaamde Hopiboys. Ik kreeg de opdracht te onderzoeken wat er aan de hand was. Waarom zij de aansluiting niet konden vinden. Het was een hele kleine groep die echt de weg niet kon vinden. Ik heb mijn VWO-periode op Curaçao doorgebracht, dus ik sprak de taal van deze jongeren en in die twee jaar heb ik velen op de rails kunnen krijgen.

In Zuidoost ben je met talentontwikkeling bezig geweest met TalentLab en het In The Picturefestival. Je had veel geduld. Jij en je collega Tessa gaven de talenten nooit op.

In elke zwarte jongere zie ik mezelf. Ik heb dezelfde worsteling als zij achter de rug. Hier als enige zwarte vrouw tijdens mijn opleiding en op Curaçao, in eerste instantie als Zwarte Macamba. Wie zag mij voor wie ik werkelijk was? Ik zie wie zij echt zijn, ook al maken ze soms verkeerde keuzes. Zoals die jongen die zichzelf van jongs af aan moest opvoeden omdat zijn vader een alcoholist was en zijn moeder verslaafd. Wij hebben zijn dans- en muzikale talent gezien en begeleid. Na de eerste voorstelling over zijn leven, brak hij in tranen uit. Door te geloven in jongeren kun je levens veranderen.

Wat geef je de lezers tot slot nog mee?
Onze jongeren mogen zich met meer trots in de samenleving bewegen. Neem je plek in. Ik doe er alles voor om onze opleiding toegankelijk te maken voor alle jongeren. Wij leiden de mensen op die achter de schermen voor een theatervoorstelling werken. Durf het aan, vergroot je kansen, je netwerk en volg de opleiding.

We nemen afscheid en ik vertel Saundra hoe ongelooflijk dankbaar ik ben voor de manier waarop zij het theater wortels heeft gegeven in Zuidoost en voor haar tomeloze inzet in al die jaren.

Ernestine Comvalius

Parel van Zuidoost; Leila Azzam, schudt je graag wakker!

Door: Ernestine Comvalius

Leila is geboren in Marokko en als vier-jarige eerste dochter van haar ouders, naar Nederland gekomen, omdat haar vader hier kwam werken. Negentien jaar woont Leila Azzam in Zuidoost, omringd door de uitbundige natuur en gewend aan de veelkleurigheid, die ze vanaf haar jeugd gewend is, want het huis van haar ouders stond voor iedereen open.
Leila Azzam heeft haar vijf kinderen in Zuidoost laten opgroeien omdat zij hier de ruimte hadden om buiten te spelen en zich vrij te voelen. Niet omdat er zoveel familieleden in Zuidoost wonen, want de meesten wonen verspreid over de stad. Het dorpsgevoel, dat je iedereen kunt kennen en ook nog voor elkaar klaar staat. Dat spreekt haar aan.
Ben je niet bang dat dat gaat veranderen, met al die duizenden nieuwe bewoners die eraan komen?
“Ze moeten wel weten hoe het hier eraan toegaat en niet denken dat ze de mensen kunnen negeren. Ik heb de sleutels van de buren. Als mijn kinderen een dag alleen thuis zijn, komt de Surinaamse buurvrouw langs met Roti. Hier kun je zijn zoals je dat wilt. Als mijn dochter in haar Onesy of pyjama naar de winkel zou gaan, kijkt niemand vreemd op. Die nieuwe bewoners hoeven niet te integreren, wat een rot woord, maar…..”
Leila lacht innemend en kijkt me met een scherpe, open blik aan. Op de basis- en de middelbare school was ze populair. Ik kan het me voorstellen. Er zit ook een bepaalde onverschrokkenheid in haar blik en dat blijkt ook uit de verhalen die zij vertelt. Op de basisschool had zij al door dat zij en de enige Surinaamse en Turkse leerlingen werden achtergesteld. Op de middelbare school nam ze het op voor kinderen die gepest worden en toen zij tijdens haar Schoeversopleiding merkte dat de rijkelui kinderen roddelden over de rest, heeft ze de directeur erbij gehaald en er een eind aan gemaakt.

In Zuidoost laat je ook van je horen. Wat drijft je zo?
Met Maureen Hubbard van Stichting Carabic hebben we ervoor gezorgd dat de ouderbijdrage via de Stadspas verloopt en dat de kinderen nu computers via de basscholen krijgen om mee te werken. Ik hang desnoods elke dag aan de telefoon bij de ambtenaren en als het nodig is, ga ik door op Facebook. Wat mij stoort, is dat teveel mensen nog slapen of denken dat alles vanzelf goed komt. Word wakker, mensen. Neem het heft in eigen handen. Voor jezelf en voor je kinderen. Niemand gaat het voor je doen.

Jij doet wel veel voor mensen in nood.
Dat komt door Corona. Eerst hielpen wij mensen met onze eigen voorraad aan eten, maar nu delen wij 1100 voedselpakketten per week uit met dank aan donaties van het Rode Kruis, bewoners en vele anderen. Niet alleen ongedocumenteerden en mensen met een uitkering hebben het moeilijk. Weet je hoeveel werkende armen er zijn? Ze vallen tussen wal en schip. Op 13 september om 10.00 uur komt er een TV-uitzending van Tegenlicht waarin ik vertel dat Armoede bestrijding het meest urgent is. Daarmee los je zoveel ellende op.

Ernestine Comvalius

Sarita Bajnath, Gelooft in Ontmoeting

Door; Ernestine Comvalius

Negentien jaar geleden, toen niemand volgens Sarita Bajnath in de Bijlmer wilde wonen is zij neergestreken in het stadsdeel. Een korte tijd heeft zij elders gewoond, maar nu verblijft ze negen jaar onafgebroken met haar man en twee zonen van acht en twee jaar oud in het stadsdeel.

Wie kent haar niet?
Sarita is geboren in Middelburg, heeft gestudeerd in Delft en is uiteindelijk in Amsterdam beland om geneeskunde te studeren. Op social media deelt Sarita haar vreugde, haar boosheid en haar verontwaardiging met verve. Zij beweegt zich in de buurt als een vis in het water. Menig jonge vrouw heeft bij haar empowerment trainingen gevolgd. Zij gaat met buurtambassadeurs op stap om de wijk te verkennen. Is het schoon, zijn de stoepen toegankelijk voor rolstoelen, is het veilig in de buurt? Als het nodig is organiseert zij dialoogavonden, want zij gelooft in contact, elkaar leren kennen en ontmoeten.

Toen ik laatst jarig was en geen feest mocht organiseren dankzij Covid, heb ik bara`s en samosa`s gemaakt, maizenakoekjes en nog veel meer. De pakketten heb ik rondgebracht bij mijn buren en vrienden. Ik geef graag. Aannemen vind ik een stuk moeilijker. Ik geef graag warmte en liefde.

Hilli Axwijk, is een voorbeeldfiguur voor Sarita. Zij vindt dat de strijdbare mensen die haar generatie voor zijn gegaan te weinig waardering krijgen.

Ik vind het belangrijk dat mensen de geschiedenis van Zuidoost kennen. Hilli Axwijk heeft trainingen opgezet en veilige plekken voor vrouwen gecreëerd waar zij zich konden ontwikkelen. Ik geef lezingen over het ontstaan van de Bijlmer. Over de kracht van de mensen die zich dit stadsdeel hebben toegeëigend en er een bloeiend deel van Amsterdam van maken. Nieuwkomers leer ik dat je niet hier kunt komen wonen zonder die kracht van de bewoners te zien en te respecteren. Dat geldt ook voor leerkrachten die de kinderen stigmatiseren en betuttelen. Ga op zoek naar de potentie van die kinderen.
Op facebook kunnen we allerlei slimme uitspraken lezen van haar zoon Max. Dat is niet verwonderlijk want Sarita voedt haar kinderen bewust inclusief op, zoals zij dat noemt.
Als ik mijn kinderen voorlees uit een boek met mannelijke astronauten waarbij de vrouw een koffiedame is, zegt mijn oudste zoon: Dat is gek. Vrouwen kunnen toch ook astronaut zijn?
Sarita verwijst naar de film Onderneming Onderdak van Andre Reeder die in zijn documentaire het pensionbeleid van de gemeente Amsterdam fileerde.
`Mijn vader heeft ook als een gastarbeider in aftandse pensions doorgebracht. Hij praat er niet over, maar daardoor begrijp ik de mensen die weg zijn getrokken uit die overvolle pensions en de flats zijn komen kraken in de Bijlmer.~
Sarita zet zich ook in voor het verfraaien en duurzamer maken van de Bijlmer. Ik plant bloemen voor de deur van mijn huis en het werkt aanstekelijk want mijn buren zijn nu ook bezig om planten en bloemen te verbouwen.
We moeten ons niets aantrekken van het negatieve stigma uit de media. Ik geniet hier van de mooie natuur en al die culturen waarin ik mezelf herken.

Jannice Ameyaw, De Verzorgende!

Door: Ernestine Comvalius

Zonder mondkapje of een beschermende jas, gaat Jannice Ameyaw elke dag naar het Zorgcentrum om voor kwetsbare ouderen te zorgen. Zij woont vanaf haar vijfde in Amsterdam Zuidoost, sinds zij met haar jonge ouders uit Ghana in Nederland arriveerde, in 1997.

Nu Covid-19 rondwaart en de meest kwetsbaren te vinden zijn in de verpleeghuizen, maak ik me zorgen over deze moeder die drie kinderen thuis heeft. Ik wil alles weten over haar veiligheid.
“Ik ben angstig. Wij zorgverleners kunnen niet gemist worden. Er zijn geen maskers en er is geen speciale kleding voor ons, omdat er een tekort aan is. Ik mag pas thuis blijven wanneer ik 40 graden koorts heb. Niemand van ons is getest, ook de ouderen niet. Ik kan geen 1.5 m. afstand houden want ik verzorg mensen, stop hen in bad, kleed hen aan.” Jannice lacht even. Het is de nuchtere lach van iemand die weinig keus heeft. “Voor zover we weten is nog niemand besmet in ons centrum. “

Ik besluit om Jannice niet met mijn verontwaardiging te belasten en verder te gaan met het gesprek.
Jannice vertelt dat zij tot vorig jaar bij haar vader thuis woonde, maar voor de geboorte van haar derde kind verhuisd is, omdat er in Zuidoost geen huis te vinden was in de sociale sector. Toch is ze elke dag in het stadsdeel.

“Mijn kinderen zitten hier op een goede basisschool. Samenspel behoort tot de ‘excellente’ scholen. Ik heb hier nooit weggewild. Ik mis de winkels en de mensen van allerlei culturen. Toen mijn zoon Majesty geboren moest worden, was het mijn Surinaamse buurvrouw die mij snel naar het ziekenhuis bracht. Op de OSB heb ik mijn middelbare school doorgebracht en dierbare vriendinnen hieraan overgehouden. Ze moeten zorgen dat er genoeg woningen komen voor ons jonge mensen. We kunnen niet eeuwig in huis bij onze ouders blijven.”
Jannice mist een Ghanese opvoeding. Weinig weet ze van de tradities, de gebruiken, de geschiedenis. Nu ze kinderen heeft, vindt ze het jammer omdat ze hen de taal noch de verhalen en gewoonten kan bijbrengen.
“Mijn ouders waren heel jong toen ze hier naartoe migreerden. Mijn familie woont in Engeland, Amerika, maar niet hier. Ze hebben weinig aan overdracht gedaan.
Wat ik wel goed ken, zijn de gerechten en koken is mijn hobby. Ik maak Jollofrice, Waake en Banku en geniet ervan wanneer anderen smullen.”
Jollofrice ken ik en Waake blijkt een soort Bruine Bonen met Rijst te zijn en Banku lijkt op fufu of funchi wat heerlijk is met soep en pepersaus van tomaten.

De kinderen van Jannice hebben prachtige namen. Haar oudste dochter heet Wonderful, haar zoon heet Majesty en de jongste dochter heet Glorious. De namen geeft ze haar kinderen mee zodat zij met opgeheven hoofd kunnen zeggen hoe bijzonder zij zijn en welke boodschap hun moeder hen meegeeft op hun levenspad.
Jannice Ameyaw, brengt elke dag haar kinderen naar de opvang zodat zij ouderen kan begeleiden bij hun revalidatie of in hun laatste levensfase, met gevaar voor besmetting. Zij verdient hiervoor, samen met al haar collega’s, de grootste waardering.

Ramdew Krishna, een kunstenaar!

Na een loopbaan als directeur van een school en docent, volgt Ramdew Krishna de afgelopen jaren zijn roeping als beeldend kunstenaar, schrijver van toneelteksten, regisseur, decorontwerper en decorbouwer. Hij woont al 27 jaar in Zuidoost en beweert stellig dat men hem met geen tank uit Zuidoost zal krijgen.

Continue reading “Ramdew Krishna, een kunstenaar!”

Parel van Zuidoost: Joan Windzak, een Powerhouse!

Psycholoog Joan Windzak wuift de titel Parel van Zuidoost weg.  Gelukkig zien anderen hoe uitzonderlijk zij is. Joan heeft de prestigieuze &Award Persoonsprijs 2019 gewonnen voor haar bijdrage aan de ontwikkeling van kinderen. De jury noemt haar ‘een Powerhouse’ als het aankomt op het stimuleren van taalontwikkeling en liefde voor lezen.

Continue reading “Parel van Zuidoost: Joan Windzak, een Powerhouse!”

Parel van Zuidoost: André Reeder, Bijlmer Believer!

Andre Reeder woont al 41 jaar ‘tussen zijn mensen’ in Zuidoost. In Kon Esi Baka, waar hij elke woensdag na de markt van Reigersbos zijn kopje koffie drinkt, vertelt hij waarom hij zo lang in de Bijlmer woont.

Continue reading “Parel van Zuidoost: André Reeder, Bijlmer Believer!”

Parels van Zuidoost: Fatima El Chouijakh, De Dankbare

Bijna een jaar lang schrijf ik maandelijks deze column en ik begin patronen te zien. Liefde blijkt een goede reden om naar Zuidoost te komen. De man die Fatima’s familie om haar hand vroeg, woonde in dit stadsdeel en nu woont zij al 27 jaar hier. Soms overweegt zij bij familie elders te gaan wonen, maar haar kinderen van 14, 18 en 21 jaar oud, peinzen er niet over. Continue reading “Parels van Zuidoost: Fatima El Chouijakh, De Dankbare”

Parels van Zuidoost: Bettina Perremuto, kind van Zuidoost

Waar komt die achternaam vandaan, vraag ik me af. Bettina Perremuto (36), is de vriendelijkheid zelve, met een zwarte pet op waaruit geblondeerde lokken naar voren vallen. Sinds haar tweede jaar woont zij in Venserpolder. Ze gaat er echt voor zitten, voor dit gesprek waarin zij mag vertellen over haar betrokkenheid bij Zuidoost. Continue reading “Parels van Zuidoost: Bettina Perremuto, kind van Zuidoost”

Zuidoost&Meer

GRATIS
BEKIJK