Al meer dan 20 jaar is Saundra Williams verbonden aan Zuidoost.
Na een loopbaan van meer dan 16 jaar bij het Bijlmer Parktheater is zij toegetreden tot het managementteam van de Hogeschool voor de Kunsten Amsterdam als Artistiek leider van de Opleiding Productie Podiumkunsten.
Je werkt al drie jaar niet meer bij het Bijlmer Parktheater, maar ik zie je elke week wel hier in de buurt.
Saundra veegt nog even het zweet van haar hoofd. Zij heeft net een stevige workout gevolgd bij Enver Liesdek.
‘Mijn kinderen vonden het verschrikkelijk jammer toen ik vertrok bij het theater. De oudste is 18 en werkt nog steeds bij de receptie en de jongste van 11 volgt er theaterlessen. Zij is even oud als het theater. Deze omgeving waarin ik mezelf terugzie en mezelf kan zijn, dat zit in mij. Ik vraag me af of Zuidoost wel beseft dat we hier trendsetters zijn. In de manier waarop wij met al onze verschillen hier met elkaar omgaan. Wij ontwikkelen onze eigen initiatieven, ondernemingen, collectieven, creëren onze eigen mainstream. Hier in dit stadsdeel leer je dat Wit niet perse de norm is en kun je je eigen manier van denken ontwikkelen.
In eerste instantie kwam je 20 jaar geleden in Zuidoost werken vanwege de Antilliaanse jongeren. Sindsdien ben je altijd met jongeren blijven werken. Menig jongere heb je onder je hoede genomen en ze hebben het ver geschopt.
Probleemjongeren noemde het Stadsdeel die groep van Hoptille en Holendrecht. De zogenaamde Hopiboys. Ik kreeg de opdracht te onderzoeken wat er aan de hand was. Waarom zij de aansluiting niet konden vinden. Het was een hele kleine groep die echt de weg niet kon vinden. Ik heb mijn VWO-periode op Curaçao doorgebracht, dus ik sprak de taal van deze jongeren en in die twee jaar heb ik velen op de rails kunnen krijgen.
In Zuidoost ben je met talentontwikkeling bezig geweest met TalentLab en het In The Picturefestival. Je had veel geduld. Jij en je collega Tessa gaven de talenten nooit op.
In elke zwarte jongere zie ik mezelf. Ik heb dezelfde worsteling als zij achter de rug. Hier als enige zwarte vrouw tijdens mijn opleiding en op Curaçao, in eerste instantie als Zwarte Macamba. Wie zag mij voor wie ik werkelijk was? Ik zie wie zij echt zijn, ook al maken ze soms verkeerde keuzes. Zoals die jongen die zichzelf van jongs af aan moest opvoeden omdat zijn vader een alcoholist was en zijn moeder verslaafd. Wij hebben zijn dans- en muzikale talent gezien en begeleid. Na de eerste voorstelling over zijn leven, brak hij in tranen uit. Door te geloven in jongeren kun je levens veranderen.
Wat geef je de lezers tot slot nog mee?
Onze jongeren mogen zich met meer trots in de samenleving bewegen. Neem je plek in. Ik doe er alles voor om onze opleiding toegankelijk te maken voor alle jongeren. Wij leiden de mensen op die achter de schermen voor een theatervoorstelling werken. Durf het aan, vergroot je kansen, je netwerk en volg de opleiding.
We nemen afscheid en ik vertel Saundra hoe ongelooflijk dankbaar ik ben voor de manier waarop zij het theater wortels heeft gegeven in Zuidoost en voor haar tomeloze inzet in al die jaren.
Ernestine Comvalius
