Guilly Koster: Keti Koti?

Keti Koti is voorbij voor dit jaar. De herdenking en Dag van Besef die in het teken stond van ‘Tai Hori’ (Hou elkaar vast) op 30 juni is waardig verlopen. Het organiserend comité mag met tevredenheid terugkijken op de 25ste verjaardag van het initiatief. Roy Ristie en kompanen verdienen een pluim voor het werk dat ze jarenlang in leven gehouden hebben.

‘Ik ben nog nooit zo emotioneel geweest als vandaag’ kan de oplettende kijker Ristie horen zeggen wanneer de camera van de livestream langs hem zoeft. Ook de herdenking en viering in het Oosterpark op 1 juli is zonder noemenswaardige incidenten de vergetelheid ingegleden. De Koto’s, Panji’s, en Anjisa’s kunnen weer voor een jaar opgeborgen worden. Ik zou willen dat dat niet gold voor het onderlinge gekissebis van allerlei groepen die willen dat de viering en herdenking op hun manier verloopt. De geschillen moeten niet weer een jaar opgeborgen worden om volgend jaar weer afgestoft weer opgepakt te worden. De zooi moet opgeruimd worden. Voor eens en voor altijd!

De Trans Atlantische slavernij heeft diepe wonden achtergelaten. De littekens op de zielen van de nazaten zijn de oorzaak van een slechte doorstroming van het gemeenschappelijke bloed. Het feit dat er geen twee Afrikanen uit dezelfde streek of hetzelfde dorp op een schip terecht kwamen zorgde voor onderlinge bruja. De een riep dit en de ander dat en terwijl ze allebei gelijk hadden voerde de witte kapitein van de slavenhaler ze naar de plantages. Die onverwerkte frustratie of zo u wil ‘hebi’ belast ons mensen die donkerder zijn dan blauw, tot de dag van vandaag. De kettingen zijn weliswaar doorbroken, maar de restanten van de ketens zitten nog vast om sommige polsen en hielen. Dat weerhoudt sommigen van ons te accelereren in souplesse. Voeg daar drie eetlepels Stockholm Syndroom, een paar korrels argwaan en een scheutje indringende afgunst bij en het recept voor de ‘Krabu da Bari’ (Krabben in een ton) cocktail is klaar om opgediend te worden.

En toch ben ik optimistisch. Want ik vertrouw op het briljante zwart Nederlandse volk, dat als enig zwart volk in de wereld iedere Germaanse taal met gemak aan kan. Ik vertrouw op de nieuwe leiders als Mitchell Esajas, Ivette Forster, Sylvana Simons, Clarence Seedorf en hun Curaçaose broers en zusters als Kunta Richo, Gerard Red Wijngaarde en Jasmine Sendar. Ik vertrouw op de Afrikaanse Nederlanders als Akwasi, Jerry King Luther Afriyie en Ama Asante die met kennis en artisticiteit hun plek op eisen in hun nieuwe vaderland Nederland!

Ik hou van zwarte mensen, ik hou van zwarte mensen, ik hou van zwarte mensen. Want ik ben zwart en ik hou van alles dat op mij lijkt. Er is echter maar 1 ding waar ik niet van hou van zwarte mensen… en dat is wanneer ze nog met ketenen of restanten daarvan om hun hielen, polsen en/of neusgaten rondlopen!

Guilly Koster
www.newmediaplatform.nl

Deel dit bericht op social media

Leave a Reply

Zuidoost&Meer

GRATIS
BEKIJK