Ik heb het lang uitgesteld. Ik was zelfs al een keer begonnen, maar had het weer afgezet.
Ik durfde niet, had de verhalen gehoord en kon de waarheid niet direct aan.
Maar heb het gister toch maar weer opgezet en ben gaan kijken.
Van aflevering één naar de laatste aflevering en daarna direct de show met Oprah Winfrey, cast en de vrijgesproken vijf…
Ik heb het over de serie ‘When They See Us’. Een serie over vijf donkere tieners die in de jaren tachtig vals beschuldigd zijn van groepsverkrachting, poging tot moord en nog een aantal zware delicten.
En ik heb gehuild, heb zo enorm gehuild dat mijn wangen er schraal van waren.
Ik heb zelfs tegen mijn scherm geschreeuwd, zo boos was ik.
Ik was zo boos, dat ik er de hele dag chagrijnig van was.
Ik heb kinderen, jongens in dezelfde leeftijd. Donkere jongens, prachtige donker gekleurde tieners die hun kleur van hun vader hebben, en niet van mij hun ‘witte’ moeder.
En mijn pleegzoon heeft zijn kleur van beide ouders die hun roots in Afrika hebben liggen.
Wat leg ik hun na het zien van deze serie uit? Hoe kan ik rechttrekken dat hun huidskleur bepaald wat hun lot is?
Hoe vertel je dat hun afkomst, ‘als het er echt toe doet’, belangrijker is dan de waarheid?!
Dat er mensen zijn die de echte waarheid wel weten, maar daar blind voor zijn, door de kleur van iemands huid.
En ik ben niet dom, vertel hun al jaren dat ze met 2-0 achterstand zijn begonnen toen ze ter wereld kwamen.
Dat ze altijd harder moeten lopen dan hun blanke leeftijdsgenoot.
Omdat discriminatie nou eenmaal bestaat, en dat de mensheid nog een hoop moet leren.
Maar deze serie heeft me tot op mijn botten geraakt.
Mijn moederziel, mijn mensenziel door al het eelt heen gekwetst en vooral mijn angst weer aangewakkerd.
Er is geen excuus, geen enkel woord van spijt die dit nog goed praat.
Vijf tieners, alle pas vrijgesproken van alle blaam in hun verre volwassen leven.
Drie van de vijf doen het naar omstandigheden redelijk, de twee andere zijn onherstelbaar kapot. Ze ademen, maar ze leven niet, ze preken en onderwijzen over hun aangedane onrecht, maar geluk is niet meer aan de orde.
En daar staat geen enkele schadevergoeding tegenover.
Mijn jongens hebben ook gekeken en mijn jongens hebben geleerd.
Ze leerde nog meer over onrecht vanwege de prachtige kleur van hun huid.
En ik hoop dat iedereen, ongeacht huidskleur, wat van deze vijf mannen leert.
Antron, Kevin, Yusef, Raymond en Korey, namen om nooit te vergeten. WHEN THEY SEE US!
Esther
