Het is 3 mei, mijn telefoon gaat: “mam, ze heeft weeën en we gaan naar het ziekenhuis, ik zie je daar”.
Ik kleed me aan en haal de moeder van mijn schoondochter op.
De zenuwen gieren door ons lijf, want we worden voor de aller eerste keer oma.
Als ik de auto start hoor ik een bekend geluid, shit benzine is op!
Nou we gokken het er wel op: ‘’nee Es natuurlijk niet, we gaan gewoon even tanken. Het kind is heus niet zomaar geboren.’’
Oké, hup naar de pomp, gooi er een tientje in en we rijden naar Almere.
Onderweg groeit onze band van goed naar innig.
We hebben het over onze kinderen, hoe trots we zijn en hoe mooi ze bij elkaar passen.
Praten over onze nieuwsgierigheid naar het nieuwe leven wat zo gaat beginnen.
En over het enorme doorzettingsvermogen van de moeder van de kleine meid.
Voor we het weten staan we op de parkeerplaats van het ziekenhuis, en ik besef me dat ik een peuk nodig heb van de stress.
We lopen richting ingang en ik hoor mezelf zeggen dat we helemaal niet weten waar we moeten wezen.
“Kalm aan” zegt Loontje, ik weet precies waar het is.
Eenmaal op de kamer zie ik mijn zoon en zijn vrouw in hun eigen wereld.
Er gebeurd van alles om ze heen, maar de twee aanstaande ouders hebben enkel oog voor elkaar, en de uitdaging die ze te wachten staat.
Wij als moeders zijn wel in de kamer aanwezig, maar houden ons afzijdig, want dit gaan ze samen doen, dat is duidelijk!
En wat hebben ze het goed gedaan!
Het was enorm mooi om te zien dat letterlijk elke wee samen werd opgevangen, en dat zelfs bij het persen mijn zoons lijf en gezicht zich aanspande om zijn steentje bij te dragen.
Hij is niet van haar zij geweken en zijn arm werd stevig omklemd door die van haar.
Als de wee eraan kwam, zei ze “kom op, daar gaan we” en dan gingen ze! Alles met zijn tweeën.
Ik heb niet alleen mijn kleindochter geboren zien worden, maar ook twee ouders, de papa en mama van mijn eerste kleinkind.
Ik ben trots en dankbaar dat ik erbij mocht zijn.
En enorm gelukkig en nederig dat alles goed is gegaan.
Novély Noyé Zandvliet welkom mijn lieve kleine meisje, met tien vingertjes en teentjes, en een prachtige bos met bruine krulletjes.
Ik kan het eindelijk van de daken schreeuwen: IK BEN OMA!
Esther x
