‘Zeg maar Love’, prijkt het op haar social media accounts. Influencer Lovella Telesford maakt filmpjes over herkenbare kwetsbare onderwerpen om mensen met elkaar te verbinden én te laten lachen.
Amper een jaar geleden postte Lovella een TikTok-video over een gefantaseerde toekomstige ontmoeting met de liefde van haar leven. “Ik zette mijn telefoon weg en drie kwartier later was de video 300.000 keer bekeken. Zo is het gaan rollen.” Ze besloot om meer filmpjes te maken en vooral over thema’s binnen de liefde, vriendschap en ouderschap die mensen normaliter liever uit de weg gaan. Sindsdien tikt ze op TikTok 1,6 miljoen likes en 98.000 volgers aan. Daarnaast staat de Instagram-teller op ruim 15.000 volgers. Zelf blijft ze er bescheiden onder, desondanks haar toenemende zelfvertrouwen. “Naast een baan om de rekeningen te betalen, wist ik altijd dat ik méér kon. Ik wist gewoon niet waar ik moest beginnen. Ik heb nu het idee dat ik mijn purpose heb gevonden: mensen laten lachen. Iets wat ik altijd al deed, maar nu mag ik dat doen naar de rest van de wereld.”
Lachen zonder oordeel
Lovellas filmpjes verpakken een dieperliggende boodschap in de vorm van een grap. Een deel van haar volgers bestaat uit alleenstaande moeders die, net als Lovella, te maken krijgen met de mooie én uitdagende kanten van het ouderschap. “Als moeder moet je het altijd maar geregeld hebben. Je kinderen moet er goed uit zien, daarnaast moet het huis schoon zijn, je moet werken en ook nog eens gezond leven. Soms trek je het gewoon niet. Vooral in de Surinaamse cultuur is die kwetsbaarheid lastig om te tonen.” Misdragende kinderen, co-ouderschap en alledaagse ouderlijke taken komen voorbij op haar social media. In één van haar TikTok-videos leert ze haar dochter bijvoorbeeld op een ludieke manier om terug te slaan in het geval dat iemand haar een klap uitdeelt. Een reactie op de grote klassen op school en de onoplettendheid van leraren. Het filmpje werd twee miljoen keer bekeken.
Haar filmpjes maken onderwerpen bespreekbaar door er geen oordeel aan te koppelen. Zelf werd Lovella op 28-jarige leeftijd zwanger en stond ze er al snel alleen voor. “Dat was niet hoe ik dacht dat het leven zou zijn. Op mijn 16e dacht ik dat ik tien jaar later huisje boompje beestje zou hebben.” Ineens werd ze door anderen bekritiseerd omdat ze alleenstaande moeder was. Deze wake-up call deed haar beseffen dat empathie een groot goed is. “Het grootste doel van mijn filmpjes is dat we elkaar niet mogen veroordelen. We lijken ergens wel een beetje op elkaar. Elke video heeft een kern van waarheid over wat ik heb meegemaakt of wat iemand in mijn omgeving heeft meegemaakt.”
Ook in haar filmpjes over de Surinaamse cultuur maakt ze dit waar. Oma’s en tantes met herkenbare gedragingen en ‘tories’ worden gerepresenteerd, terwijl de reacties van haar volgers zich opstapelen in de vorm van lachende smileys en privéberichten met ‘Gelukkig ik ben niet de enige’ en ‘Dat maak ik ook mee.’ “Een meneer zat in een scheiding die heel zwaar voor hem was en dankzij mijn filmpjes kon hij weer opladen. Daar kan ik emotioneel van worden.”
Opvoeding en co-ouderschap
Aan de humoristische influencer zit ook een serieuze kant. Deze richt zich bijvoorbeeld op de pedagogische opvoeding van haar dochter die met ups en downs gaat. Als toegewijde moeder beseft ze zich maar al te goed welke invloed haar gedrag op haar dochter heeft. “Als je de opvoeding van jouw kind serieus neemt en dit zo goed mogelijk probeert te doen, werkt dat door tot in de volgende generaties. Dat betekent: opletten hoe je tegen jouw kinderen praat en wat je ze laat zien. Als ik mijn dochters haar bijvoorbeeld helemaal heb klaargemaakt voor een feestje en ze daarna een koprol maakt, kan ik zo kwaad worden. Dan moet ik mezelf terugtrekken en bedenken dat ze nu eenmaal vier jaar en speels is.” Dit soort momenten wil Lovella ook op social media laten zien. Alles mag op tafel. “Ik word moe van het beeld dat wordt geschetst over influencers die een perfect leven hebben. Ik ben echt niet altijd even sterk, ik heb ook dezelfde worstelingen, ik moet ook mijn rekeningen betalen, ik heb ook mannenproblemen. Ik ben jullie.”
Onlangs vroeg een kennis naar de reden van haar strenge opvoeding. In Lovellas antwoord vielen de woorden ‘discipline’ en ‘typisch Surinaams’. “Maar daarna legde ze me uit dat wij, de zwarte gemeenschap, zo streng zijn op onze kinderen, omdat een zwart kindje zich tijdens de jaren ‘60 en ‘70 niet kón misdragen. Dat was geen optie tijdens die periode van rassenongelijkheid: het kon je dood worden. Ouders waren streng om hun kinderen in toom te houden voor de witte wereld. Dezelfde mentaliteit is nog steeds zichtbaar in onze generatie: mijn dochter moet zich net iets meer gedragen dan een Linda of een Suzanne. Dat kun je er niet zomaar uithalen. Dat vond ik een mooie uitleg, maar wel heftig. Ik hoop dat we het gesprek blijven voeren over hoe we onze kinderen opvoeden en ook elkaar nieuwe perspectieven kunnen blijven geven.”
Die noodzaak aan nieuwe invalshoeken past bij een tijd waarin het aantal eenoudergezinnen stijgt. Lovella deelt de opvoeding van haar kind met haar ex-partner. Ze merkt dat sommige volwassenen die het ouderschap delen vergeten te luisteren naar wat het kind wil. “Ouders vergeten dit vaak omdat er verdriet bij komt kijken. Ik heb veel moeten slikken in mijn co-ouderschap, maar mijn dochtertje is nu eenmaal gek op haar vader dus wie ben ik om daar tussenin te staan? Je maakt elkaar niet zwart als ouders. Laat je kind van allebei de ouders houden.”
Hongerig naar purpose
Door haar social media succes wordt ze gezien als iedereens vriendin, nicht of tante. Een vertrouwde bron van inspiratie die zich nu richt op haar purpose om allround actrice en stand-up comedian te worden. Haar kracht haalt ze uit haar dochter: “Ze staat altijd op voordat de wekker af gaat, ze heeft zin in elke dag en ze kent geen angsten. Daar sta ik soms zo van te kijken.” Hoewel deze richting in de entertainmentindustrie nieuw voor haar is, komt het niet zomaar uit de lucht vallen. Als kind zette ze samen met nichtjes en neefjes al grappige toneelstukjes en liedjes in elkaar. “Er was altijd entertainment bij ons en ik ben dat door de jaren heen een beetje verloren. Ik heb wel wat karaoke gezongen in een bar, en dan viel het weer weg doordat er brood op de planken moest komen.” Toen ze in een bar werkte en haar enige uitzicht een muur was, werd ze zo geconfronteerd met haar ongelukkige leven dat ze God, huilend op haar knieën in de woonkamer, smeekte om haar leven richting te geven. “Ik heb heel lang geen gebruik gemaakt van mijn talenten, maar nu gaat alles vrij soepel. Ik ben dankbaar dat ik door het internet met open armen wordt ontvangen. Er komen steeds meer kansen op mijn pad, alsof God zegt: ‘je hoeft alleen maar hard te werken en ik open de deuren wel voor je’. Ik denk dat je jouw purpose altijd moet blijven zoeken en ondertussen goed moet luisteren naar je intuïtie. En natuurlijk moet je ook hongerig blijven.”
