Zomer van 1985, als meisje van net 15 jaar mocht ik voor het eerst alleen naar het Kwakoefestival in Amsterdam. Was er nog nooit geweest, maar had wel de meest prachtige verhalen erover gehoord en zeurde al zeker een paar jaar bij mijn moeder of ik ook eens mocht gaan.
Woonde toen allang niet meer in Amsterdam en m’n moedertje vond het maar eng. Tot in die zomer ze ineens zei: ”Esje, ga maar lekker genieten met je vriendinnen, als je maar uitkijkt”. Ik was de hemel te rijk.
Zo gebeurde het dat ik op een zondag mijn beste outfit aan trok en met de trein richting Amsterdam en het festivalterrein ging. Ik vond het prachtig, genoot van de muziek, de mensen en vooral van het eten en de sfeer die er hing. Dat voetbal kon me gestolen worden, ik was er voor de gezelligheid en niet voor de mij op latere leeftijd zo geliefde bal.
Het was een smeltkroes van allerlei culturen en het leek wel alsof iedereen elkaar al jaren kende. Er werden oude kennissen opgezocht en nieuwe vrienden gemaakt. Kwakoe was zoals ik graag zou zien dat de wereld nu zou zijn. Saamhorigheid! , geen verschillen en de verschillen die er waren, werden gekoesterd. Pengel maakte een praatje met De Vries en Dos Santos danste lekker met mevrouw Bakker. Tegenwoordig schrijf je Kwakoe als Kwaku en moet je entree betalen: toen ik dat hoorde dacht ik: ”Nou, dat wordt ‘m niet!” Ben slecht met veranderingen en stelde me zo voor dat daarmee alle sjeu verloren zou gaan.
Gelukkig had ik het mis!
Ook al zijn er dingen veranderd, ik vind Kwaku nog steeds een voorbeeld van hoe de hele wereld met elkaar om zou moeten gaan. Dus ondergetekende zal een van de vier weekenden gewoon weer naar Amsterdam afreizen. Genieten van de muziek, het eten, nieuwe vrienden maken, oude kennissen opzoeken maar vooral van de sfeer die er hangt.
Kan niet wachten.
Esther
