Darryl Veldman: De vrije mens

Als kind leerde ik al vrij snel het belang van samenspelen en delen. Vooropgesteld stond dat ik samen met anderen moest leren eten. Iets in de trant van “wie goed doet, goed ontmoet.” Tenminste, ik dacht dat mijn moeder dat bedoelde. Thuis stond er altijd wel een bordje klaar voor visite. Als er niet voldoende eten was, dan deelden we alles evenredig of stond mijn moeder haar bord af om vervolgens zelf een broodje naar binnen te werken. Nu ik volwassen ben word ik af en toe geconfronteerd met het delen van eten. Soms op de meest markante wijze.

Misschien heb je dit weleens meegemaakt. Misschien ben of ken jij de persoon die zonder schaamte een hapje of slokje aan iemand vraagt die jij of de desbetreffende persoon niet eens kent. Op de één of andere manier kan ik die vrijheid van dit soort mensen wel waarderen. Nee, ik zeg het verkeerd. Het fascineert me. Dat iemand een frietje vraagt, tot daaraan toe. Een slok of hap vind ik toch wel even iets anders. Ben ik aan het overdrijven? Eet jij bijvoorbeeld het broodje verder op als een wildvreemde er een hap van neemt? Drink jij verder als een dorstige voorbijganger aan jouw fles slurpt? Ik niet! Ik deel wel, maar dan mogen ze het houden. Sterker nog, als mijn financiële staat van doen het toe laat dan koop ik wel iets voor je. Tenzij ik nuchter op een festivalterrein sta en mij al te goed realiseer dat een patatje, omgerekend, bijna acht euro kost. Wat ik dan ook echt grappig vind, is dat sommige van dit soort types zich beledigd kunnen voelen als je niet meer verder wilt eten of hetgeen waar ze aan hebben gezeten wilt afstaan. Alsof je ze wijs wilt maken dat ze een ziekte hebben. Ik weet dus ook niet bepaald waar hun mond is geweest hè. Ik heb overigens ook wel meegemaakt dat de persoon in kwestie juist heel blij is. Natuurlijk, het is gratis.

Is dit een cultuurdingetje? Ik kan namelijk nergens in mijn lichaam het lef vinden om iemand die ik niet ken een hapje of slokje te vragen. Ik droog nog liever uit. Alhoewel, delen is binnen mijn kring vanzelfsprekend. Het zijn overigens vaak dezelfde types die dit doen. Ik wil liever niet generaliseren, maar vond wel een veilige stereotypering in mijn hoofd: de-gemiddelde-dronken-festivalbezoeker-van-een-bepaalde-afkomst-die-niet-genoemd-wordt-maar-toch-vrij-bekend-is. Alias: de vrije mens.

Door Darryl Veldman

Deel dit bericht op social media

Leave a Reply

Zuidoost&Meer

GRATIS
BEKIJK